Prosecco – największy w Polsce hit eksportowy Włoch od czasu Drupiego oraz Albano i Rominy Power. Musiak odmieniany przez wszystkie przypadki w we wszystkich możliwych kontekstach – od picia w bamboszach do piątkowego filmu po szpilkowe szaleństwa na parkiecie w Sylwestra. Pojawiło się i u mnie.
Porblem z Prosecco jest taki, że już wszyscy wszystko o nim napisali. A to, że jest ze szczepu Glera, który daje dość słabe wino, gdy nie jest musujące. A to, że wino z Glery może nazywać się Prosecco tylko w apelacji o tej nazwie. Apelacja ta leży w Wenecji Euganejskiej, czyli Veneto, której najsłynniejszym miastem jest Wenecja, oraz we Friuli-Wenecji Julijskiej, położonej bardziej na wschód do Veneto. Gdy jedziecie autostradą do Wenecji ze słoweńskiego wybrzeża, zjazdy na Prosecco będziecie mieli po prawej stronie. Mnie niestety ostatniego lata naglił czas i nie zjechałem, ale kiedyś na pewno to zrobię. Napisali też to, że bąbelki w Prosecco wytwarzane są tak zwaną metodą Charmata, czyli w odróżnieniu do Szampana, Cavy czy Franciacorty fermentacja nie zachodzi w butelce, a w stalowych kadziach. Wspomnieli również, że apelacja ma dwie klasy D.O.C. i D.O.C.G., i ta pierwsza jest większa a druga mniejsza i mniejsza leży w okolicach Valdobbiadene i Conegliano. Oczywiście apelacja D.O.C.G. zazwyczaj daje lepsze wina.
W Veneto Prosecco jest wszędzie – można kupić tanie wersje w okolicach trzech euro za butelkę – te mogą być nawet kapslowane jak piwo, a nie korkowane, można kupić butelki naprawdę wysokiej klasy w okolicach 8-10 jurków. Można też oczywiście kupić je w wersji sfuso, czyli naleją Wam z kija do butelki po wodzie. Gdzieś od dwóch euro za litr – piękny kraj. W upalne lato to doskonałe rozwiązanie na wieczór – gasi pragnienie i rozluźnia obolałe mięśnie po godzinach zwiedzania na przykład takiej Wenecji. Jak więc widać bąble proseccowe są bardzo wszechstronne i można znaleźć wiele okazji, od najprostszych po doniosłe, w których będą doskonałą ozdobą sytuacji. Dodam jeszcze, że dane mi było pić w Toskanii domowej roboty glerę. Była niefiltrowana, a więc mętna, i niesamowicie smaczna.
W minionym już roku firmowy Mikołaj wyposażył mnie w jedną butelkę Prosecco, którą skonsumowałem w leniwe, świąteczne popołudnie w czasie oglądania amerykańskich seriali wysokiej klasy. Kolejny raz wszechstronność. Było to Villa Grande Prosecco D.O.C. Treviso Extra Dry. Producentem jest Villa Granda – winiarnia o najdłużej ładującej się stronie www w tym zakątku Drogi Mlecznej. Importerem jest An.Ka, którą znam z wielu supermarketowych etykiet, ale dowiedzieć się online czegoś więcej o nich zakrawa na cud. Ale to nieważne.
Ważne jest to, co w kieliszku. A w nim mamy lekko złoty, niemal bezbarwny, ale połyskliwy płyn. Nos standardowy i dość powściągliwy we wrażeniach. Jest oczywiście jabłko, gruszka a to wszystko posypane cytrusami z rejestrów cytrynowo-limonkowych. Jest przyjemnie i odświeżająco – jak to przy bąblach. W ustach zaś miła i gęsta pianka. Tu jednak jest różnica między metodą klasyczną a Charmata. W tej pierwszej mamy do czynienia a bardziej subtelnym musowaniem – pęcherzyki są mniejsze i łagodniejsze. Po skosztowaniu wina uderza wyraźna kwasowość, ale też skontrowana dość skutecznie cukrem. Wiadomo – extra dry to nie superwytrawne – to półwytrawne. Przyjemnie i bardzo pijalnie. Moim towarzyszkom też przypadło do gustu. Finisz niezbyt długi, ale przyjemnie goryczkowy. Zdecydowane nie jest to wino wielkie, ale przyznać muszę, że piło się je miło i z wielką przyjemnością.
Prosecco D.O.C. Treviso Extra Dry
Cena: prezent (choć w Niemczech kosztuje 7,9 euro, więc stawiam na jakieś 40-45 pln)
Kupione w: prezent – dystrybucja An.Ka
Ocena: 7,5/10